ကဗ်ာလူ

ကိုယ္၌ ကဗ်ာသည္ အိပ္ေပ်ာ္သည္၊ ေသဆုံးသည္မရွိ။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာပင္မ်ား ရွင္သန္၍ ကဗ်ာစမ္းတို႔စီးဆင္း၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာဥယ်ာဥ္ေပၚေပါက္၍ ကဗ်ာပန္းတို႔ဖူးပြင္႔၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာေလေျပမ်ား တိုးညင္း၌ ကဗ်ာပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာမိုးတိမ္မ်ားျဖစ္ထြန္း၍ ကဗ်ာမိုးတို႔ သြန္းၿဖိဳး၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာေနျခည္တို႔သာရွိ၍ ကဗ်ာအလင္းတို႔ ခြင္း၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာေတာင္တန္းတို႔ျဖင္႔ ကဗ်ာေတာတို႔ နက္ရႈိင္း၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာေက်းငွက္တို႔ရွိ၍ ကဗ်ာေတးတို႔ သီက်ဴး၏။
ကိုယ္၌ ကဗ်ာေသြး ကဗ်ာစိတ္တို႔ ထၾကြေနေသာအခါတြင္ ကဗ်ာကိုယ္သည္ ပို၍ထင္ေပၚ၏။
ပို၍ေတာက္ပ၏။ ပို၍ၾကည္လင္၏။ ပို၍ႏူးညံ႔သိမ္ေမြ႕၏။
ဤကဗ်ာမ်ားသည္ ဤကိုယ္၌သာ အစဥ္ကိန္းေအာင္းရာ ျဖစ္သတည္း။ ။

                မင္းၾကည္ညိဳ