"မိတ္ေဆြသုံးဦး"

သစ္ပင္အုိႀကီး တစ္ကုိယ္တည္း ညည္းရွာတယ္

ဒီလူေတြေပါ့ အရင္က ငါ့အရိပ္ေအာက္မွာ

ေခၽြးသိပ္ၿပီး ေမွးမွိတ္အနားယူခဲ့တာ။

အခုေတာ့ ရက္စက္စြာခြဲသြား

ငါ့ကုိတစ္ကုိယ္တည္း ထားသြားခဲ့ၾကတယ္တဲ့။

ဒီေတာ့ အနားမွာေနတဲ့ ဥၾသငွက္က မပူပါနဲ႕အဘရယ္တဲ့။

ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားက တမ္းတတဲ့ေတးသြားေတြကုိဟစ္ေႂကြးရင္း

အထီးက်န္ေနတဲ့အဘရဲ႕ လက္က်န္အပုိင္းအစေတြကုိ

ကၽြန္ေတာ္အေဖာ္ျပဳေပးပါ့မယ္တဲ့။

ဒီစကားၾကားေတာ့

အေဝးကုိေမွ်ာ္ေနတဲ့ အေတြးလြန္ကဗ်ာဆရာ

သစၥာတုိင္ရတုတစ္ပုဒ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေရးၿပီး

အရြက္ျပဳတ္သစ္ပင္အုိကုိ ေဖးမလုိ႕ ေျပာျပရွာတယ္။

မပူပါနဲ႕အဘရယ္…

ကၽြန္ေတာ္လည္း အဘလုိပဲ တစ္ကုိယ္ထည္းထားျခင္းကိုခံရ

ေန႕ေန႕ညည ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ပံေတြ အျဖတ္ခံခဲ့ရတယ္။

အခုေတာ့ ရဲရဲနီတဲ့ ႏွလုံးေသြးေတြလည္း မည္းညစ္ညစ္ျဖစ္ခဲ့ရ

အဘဘဝနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ ထားသြားခံရတာျခင္းလည္း

အတူတူပါပဲတဲ့။

အခုေတာ့ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရဲ႕ နေဘး

ဥၾသငွက္ကေတးဆုိလုိ႕

အေတြးလြန္ကဗ်ာဆရာလည္း

ျပန္႕က်ဲေနတဲ့ အေတြးစေတြကုိ လုိက္ေကာက္ရင္း

ကာရန္မဲ့ကဗ်ာေတြစပ္လုိ႕

သူတုိ႕သုံးဦး တက္ညီလက္ညီနဲ႕

အထီးက်န္ေနတဲ့ ဘဝေတြကုိ ျဖတ္သန္းေနၾကေတာ့တယ္။

                                                                          Dhamma Garden Ashin

"မိတ္ေဆြသုံးဦး"

အရြယ္လဲအို

အရြက္ၿပိဳနဲ႔

နားခိုသူမဲ႔

ထီးက်န္ရဲ႕ဟု

ေတြးခ်ဲ႕ေဆြးဆို သစ္ပင္အို။

ဥၾသငွက္ပ်ိဳ

ၾကားစဥ္ထို၌

အိုဗ်ာအဘ

ကၽြႏ္ုပ္ကလဲ

လြမ္းလွေတးဆို

ထီးက်န္ပိုသည္

တိုစြာဘဝ

ဒီခဏအား

ရႊင္ပ်မရွိ

ဆိုးရြားဘိသည္

စရွိဆိုကာ ႏွစ္သိမ္႔၏။

“အေဝးတစ္ေခၚ

ေတြးေမွ်ာ္ကာလြမ္းပါ၏

ေမွးမေပ်ာ္ဘဝလမ္းကို”

ကာရန္မဲ႔ေတြး

ကဗ်ာေရးတဲ႔

ဆိုေတးဆရာ

ၾကားသည္႔မွာလွ်င္

အိုဇာသစ္ပင္

ကၽြန္ေတာ္႔တြင္လဲ

ေရႊရင္မလွ

က်န္ခဲ႔ရမို႔

ေတြးဆေထာက္ခ်င္႔

ေရကာဆင္႔ေသာ္

မ်ားလင္႔ေပသည္

အလီလီရွိ

ညီေပတူလွ

သင္႔ဘဝႏွင္႔

ထပ္က်မကြာ ရွိေတာ႔၏။

ကိုင္းခက္အတိ

ရြက္မရွိႏွင္႔

လြမ္းသည္႔ေတးဆို

ဥၾသပ်ိဳႏွင္႔

လြမ္းပိုဆရာ

ဤသုံးျဖာသည္

ေဖးကာခိုတြဲ

ထီးက်န္ဆဲလင္႔

ၿပိဳင္ႏႊဲေနလ်က္

ႏွစ္သိမ္႔ယွက္သည္

ဆက္ႏႊဲေနဆဲ ဘဝထဲ။ ။

အထီးက်န္လဲ ႏႊဲလွ်က္ပဲ။ ။

                                   မင္းၾကည္ညိဳ